حامی جان به من گوش کن و بس...
حامی جان به من گوش کن و بس... جرأت داشته باش
و خودت باش.
مهم نیست دیگران درباره‌ی تو
چگونه می‌اندیشند.
مهم نیست دیگران به تو بخندند
و یا تو را از احترام خود محروم کنند.
...خودت باش
و خود را با توقعات، غفلت و جهل ِ دیگران تطبیق نده.
شگفت آن است که
تو از دیگران واهمه داری
و دیگران از تو.
همه از هم می‌ترسند.
هیچ‌کس به خود و دیگری اجازه نمی‌دهد که احساسات، عواطف و واقعیت‌های خود را بروز دهد.
تو مسئول ِ خویشتنی.
با خویشتن ِ حقیقی خویش خصومت مورز.
خود را ویران نکن.
بهای خودویرانگری چیست؟
در ازای حبس ِ خویشتن ِ خویش
و تظاهر به چیزی که نیستی،
چه چیزی عاید تو می‌شود؟
حتی اگر دیگران تو را آدمی محترم و ارزشمند تلقی کنند، چیزی به ارزش‌های تو اضافه نمی‌شود.
احترام آن‌ها
چیزی بر بصیرت ِ تو نمی‌افزاید.
تو تنها به دنیا آمده‌ای،
تنها زندگی می‌کنی
و تنها خواهی مرد.
همه‌ی نظرها و احترامات ِ مردم را خواهی گذاشت
و از این دنیا خواهی رفت.
فقط احساسات ِ حقیقی تو و تجربه‌های حقیقی تو با تو همراه خواهند بود.
مرگ هرگز نمی‌تواند رقص ِ زندگی تو را از تو بستاند.
مرگ هرگز نمی‌تواند صفا، شور و سرمستی تو را از تو بستاند.
گنج ِ حقیقی تو،
چیزی‌ست که از دستبرد مرگ مصون است.
آنچه را مرگ و دیگران می‌توانند از تو بستانند،
ارزش ِ اعتنای تو را ندارد.
به چیزهایی فکر کن که
وقتی مرگ، بدن ِ تو را ویران کرد،
باز با تو بمانند.
این‌هایند دارایی حقیقی تو.
این‌هایند چیزهای حقیقتا ارزشمند زندگی.
کسانی که واجد این چیزهای ارشمندند،
زنده‌اند.
دیگران فقط تظاهر می‌کنند که زنده‌اند...
و خودت باش.
مهم نیست دیگران درباره‌ی تو
چگونه می‌اندیشند.
مهم نیست دیگران به تو بخندند
و یا تو را از احترام خود محروم کنند.
...خودت باش
و خود را با توقعات، غفلت و جهل ِ دیگران تطبیق نده.
شگفت آن است که
تو از دیگران واهمه داری
و دیگران از تو.
همه از هم می‌ترسند.
هیچ‌کس به خود و دیگری اجازه نمی‌دهد که احساسات، عواطف و واقعیت‌های خود را بروز دهد.
تو مسئول ِ خویشتنی.
با خویشتن ِ حقیقی خویش خصومت مورز.
خود را ویران نکن.
بهای خودویرانگری چیست؟
در ازای حبس ِ خویشتن ِ خویش
و تظاهر به چیزی که نیستی،
چه چیزی عاید تو می‌شود؟
حتی اگر دیگران تو را آدمی محترم و ارزشمند تلقی کنند، چیزی به ارزش‌های تو اضافه نمی‌شود.
احترام آن‌ها
چیزی بر بصیرت ِ تو نمی‌افزاید.
تو تنها به دنیا آمده‌ای،
تنها زندگی می‌کنی
و تنها خواهی مرد.
همه‌ی نظرها و احترامات ِ مردم را خواهی گذاشت
و از این دنیا خواهی رفت.
فقط احساسات ِ حقیقی تو و تجربه‌های حقیقی تو با تو همراه خواهند بود.
مرگ هرگز نمی‌تواند رقص ِ زندگی تو را از تو بستاند.
مرگ هرگز نمی‌تواند صفا، شور و سرمستی تو را از تو بستاند.
گنج ِ حقیقی تو،
چیزی‌ست که از دستبرد مرگ مصون است.
آنچه را مرگ و دیگران می‌توانند از تو بستانند،
ارزش ِ اعتنای تو را ندارد.
به چیزهایی فکر کن که
وقتی مرگ، بدن ِ تو را ویران کرد،
باز با تو بمانند.
این‌هایند دارایی حقیقی تو.
این‌هایند چیزهای حقیقتا ارزشمند زندگی.
کسانی که واجد این چیزهای ارشمندند،
زنده‌اند.
دیگران فقط تظاهر می‌کنند که زنده‌اند...
مطالبی دیگر از این نی نی وبلاگی
.gif){kind=small}
.gif){kind=small}
